Może nie będę się zbytnio rozpisywać o tym jak zaczęłam szyć. Nie ma w tym nic nadzwyczajnego ... odziedziczyłam tą smykałkę po moim ojcu. Tak, mój tato umiał szyć i potrafił nawet wyczarować sukienkę na szkolny bal :-) Miał to we krwi po swojej mamie a mojej babci.
Szyła również jego siostra- moja ciocia. Bywając u niej na wakacjach już jako nastolatka zasiadałam do maszyny i tak to się zaczęło...
Czasem ktoś pyta, po co szyję skoro można wszystko kupić.
Jednak szyjąc tworzę a jako że drzemie we mnie artystyczna dusza , to potrzebuję tego tworzenia by się spełniać. Lubię niepowtarzalne ubrania, perfekcyjnie wykończone. Tworzę w ten sposób swój własny styl. Szyjąc dla siebie mogę dopasować wszystko do własnej sylwetki i własnego widzi mi się. I cieszy mnie bardzo kiedy słyszę coś w stylu - świetna sukienka, gdzie kupiłaś? A ja odpowiadam z uśmiechem- nie kupiłam, uszyłam.
Widok wyrazu twarzy osoby pytającej bezcenny :-) trudny do określenia, bo jest to mieszanka zdziwienia z niedowierzaniem, zawodu ze szczyptą zazdrości ( bo znaczy to, że w żadnym sklepie nie dostanie takiej samej) To są chwile, dla których warto szyć !
